ثبت علامت تجاری در سطح بین المللی

آثار حقوقیِ ثبت علامت تجاری به استثناء علایم مشهور و معروف، سرزمینی و قلمرویی است به این معنا که آن علامت در منطقه یا کشوری که ثبت شده، مورد حمایت قرار می گیرد. بنابراین در صورت تمایل به حمایت از علامت در دیگر کشورها، می بایستی برای ثبت در آن کشورها نیز اقدام کرد. اقدام به ثبت به سه روش محقق می شود که عبارتند از : طی مسیرملی، طی مسیر منطقه ایی و طی مسیر بین المللی.

ثبت بین المللی علامت تجاری از مسیر ملی

در این روش اولین قدم، مراجعه به اداره مالکیت صنعتی و تقدیم اظهارنامه ثبت به زبانِ کشور مقصد است . لازم به یادآوری است که اظهارنامه مذکور می بایستی به همراه ترجمه رسمی به اداره ثبت تقدیم گردد. مضاف بر آن انتخاب و معرفی  وکیل یا کارگزار درکشور مقصد نیز ضرروت دارد. بدیهی است اقدامات مذکور از زمانبر و هزینه بر است و ممکن است مورد استقبال دارنده علامت قرار نگیرد. .

اگر کشور مقصد از اعضای کنوانسیون پاریس باشد، متقاضی حق تقدمی شش ماهه در ثبت علامت مذکور در آن کشورها خواهد داشت.

کنوانسیون پاریس و عضویت ایران

ایران در سال 1337، به کنوانسیون مذکور ملحق شده است و منطبق بر مقررات آن، هریک از اعضاء مزیت ثبت و حق تقدم برای ثبت علامت مذکور در کشورهای عضو را دارا هستند. مقررات  کنوانسیون به چهار دسته اصلی تقسیم می شود که عبارتند از:

• مقررات ماهوی که برجسته ترین آن، اصل “رفتار ملی” است که قاعده ایی است که هریک از اعضاء می بایستی آن را رعایت کنند.
• مقررات مربوط به حقوق اساسی اعضاء که برجسته ترین آن “حق تقدم” در ثبت علامت طی مهلت شش ماه است که هریک از اعضاء از آن برخوردار هستند.
• تعاریف که مشمولِ قواعد و مسئولیت هایی که هریک از اعضاء موظف به رعایت آن هستند.
• چارچوب و نظام اجرایی مقررات کنوانسیون که در مواد آخر بیان شده است.

اصل رفتار ملی چیست ؟

این اصل در مواد 1 و 2 کنوانسیون مطرح شده است و اذعان می دارد که اعضاء موظف هستند که همان امتیازاتی که در مورد حمایت از مالکیت صنعتی به اتباع خود می دهند، برای سایر کشورهای عضوء کنوانسیون نیز قائل باشند. در همین راستا توجه به نکات زیر ضروری است.

اثبات اعضاء می بایستی موثر و حقیقی باشد  به این معنا که عضو مذکور در آن کشور، مقرِ صنعتی و تجاری واقعی داشته باشد و صرف داشتن صندوق پستی، کفایت نمی کند و از سویی دیگر چنانچه ثابت شود دارنده علامت، کمابیش در آن محل زندگی می کند، می توان به این قاعده استناد کرد و برای اثبات مقیم بودن، محل اقامتِ متمایز از اقامتگاه قانونی، کفایت می کند.

• این قاعده شامل تمام امتیازاتی می شود که قوانین مختلف داخلی به تبعه خود اعطا می کنند.
• در این قاعده تابعیت فعلی عضو مذکور معیار است و به تابعیت سابق اعضاء قابل تسری نیست.

حق تقدم چیست؟

به این معناست که دارنده علامت تجاری می تواند مبتنی بر اظهارنامه ثبت علامت در کشورِ خود، در دیگر کشورهای عضو کنوانسیون، طی مدت شش ماه اقدام کند و این مهلت شش ماهه، حق تقدمی برای او ایجاد می کند. شایان توجه است که در صورت انتقال اظهارنامه به دیگری، حق تقدم نیز منتقل می شود.

گردآورنده : مریم مهردوست